Omdat de medici in het ziekenhuis niet wisten dat ze met z'n tweetjes waren, werd ik een paar dagen voor de geboorte gevraagd om naar het ziekenhuis te komen.
De baby zou "verkeerd" liggen en gedraaid moeten worden. Zo gezegd, zo gedaan.
Een week later bleek dat de baby nog verkeerd lag. Nu werd er met een "toeter" (we spreken over het jaar 1975) op mijn buik gedrukt en geluisterd: wat schetste hun en mijn verbazing? Ze hoorden 2 hartjes!
Dat was op dinsdag. Donderdag weer naar het ziekenhuis en nu zou een dokter komen "luisteren". En ja hoor, de verpleegkundige had het echt goed gehoord!
Dus: vrijdag terug naar het ziekenhuis en hier zou ik zo'n kleine maand moeten vertoeven.
Maar...... van donderdag op vrijdag kreeg ik al weeën en ben 's morgens naar het ziekenhuis gegaan, waar ze 's avonds vlak na elkaar zijn geboren.
De eerst geborene zal ik Y. noemen en de tweede X. Dit om geen namen te hoeven noemen! Maar misschien moet ik dit wel een keer gaan doen!
Ze groeien op en hebben hun eigen taaltje. Ze zijn heel close.
De ellende begint rond hun 14-16e jaar (maar volgens Y. begon dit al veel eerder, ben ik helaas vergeten of heb het niet gemerkt).
X. wil graag dezelfde kleding als Y. Dat is voor een enkele keer niet erg, maar niet als je iedere keer de zelfde kleding kiest als je zus.
X. gaat nu met vader kleding kopen en Y. gaat met een vriendin.
Het wiel is dus uitgevonden.
Maar met heel veel andere dingen moet X. weer precies hetzelfde als Y.
De jaren gaan voorbij.
Eigenlijk is het te veel om hier te schrijven.
De laatste jaren is het oorlog tussen deze Y. en X.
Begin 2004 is Y. gebeten door een Pittbull van X. Deze werd opgehitst door X.
Y. heeft zelf 112 moeten bellen en kon gelukkig vertellen dat deze hond nog aanwezig was. Door het vele bloedverlies, raakte Y haast buiten westen.
Y. werd gebeten net onder haar knie en ook in haar onderarm. Geloof het of niet, het waren diepe beten! Tot op het bot! En meerdere wonden in been en arm.
De bovenste foto is er een waar ze onder haar knie is gebeten.
Op deze onderste foto is ze gebeten net boven haar pols.
Maar die aangifte was een wassen neus. Eigenlijk hebben ze haar gewoon laten "zwemmen".
Het is toch een slechte zaak dat je een klacht tegen de politie moet indienen?
Helaas is dit toch gebeurd.
Maar het houdt niet op. Voor dit bijtincident en erna is X. blijven treiteren.
X. schept er heel veel genoegen in om haar zus Y. de schuld te geven van zaken die X. zelf veroorzaakt.
Ik heb op internet gezocht en het lijkt er heel veel op dat X. last heeft van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Er zijn bijna 10 punten en daar voldoet X. gewoon aan.
Ik kan natuurlijk nog heel veel vertellen, maar dan kom ik tijd te kort!!
Hebben meerdere tweelingen hier last van? Heb hier nog nooit over gelezen. Heb eigenlijk altijd gehoord dat tweelingen heel goed met elkaar overweg konden.
Ze kunnen zelfs niet zonder elkaar.
Nu zien ze elkaar gelukkig niet. Hoewel....... dochter X. komt nog wel eens in een café tegenover het huis van dochter Y. Terwijl ze toch in een heel andere woonplaats woont.
Wat ik nog vergeet te vermelden: X. heeft mij wel eens verweten dat als X. en Y. niet in het ziekenhuis waren "gedraaid", X. eerst was geboren!!!! Met andere woorden: dan zou X. in het lichaam zitten van Y.!!!!!
Hoe ver kan je gaan....... . Zieke geest of niet??? Heet dat ook niet spiegelen???
Zelfs nu denkt X. dat zij wordt benadeeld ten opzichte van Y. Ik kan je vertellen dat Y. een veel zachter karakter heeft dan X. Je kan het ook duidelijk aan hun gezichten zien. De één heeft een vriendelijk gezicht (Y), de ander heeft een boos gezicht (X). Zelfs vreemde mensen vertelden dit. En altijd voelt X. zich de mindere.
Zijn er mensen die mij kunnen vertellen hoe dit kan gebeuren?
Kan X. zo door blijven gaan om Y. zo te benadelen? Want dat gebeurt tot op de dag van vandaag.
Zelfs iets stelen van Y. en het te koop aanbieden op internet. Dit wordt dan door een neutraal persoon "teruggekocht" met de handtekening van X.. Wij noemen dit "heling" en het is zeker dat X. (of iemand uit haar omgeving) dit heeft gestolen. Nu blijkt dat het niet "bewezen" is dat X. dit heeft gedaan! Want dat was de uitspraak van de rechter! Wel erg makkelijk van meneer de rechter om zo van het hele geval af te zijn!! Wat een recht hier in Nederland! Moet je wéér verder om je recht te halen. Helaas is een narcistische persoonlijkheidsstoornis ook slecht bekend bij de heren rechters! Gelukkig is er een stichting (VLON) die zich hard gaat maken om meer bekendheid te geven over deze stoornis.
En zo gaat het maar door, en door, en door, en door, en dooooooooor..................................................
Laatst was Y. in een winkel waar zij regelmatig komt. Zegt de winkelier: heb jij misschien een zus die op jou lijkt??? Ik dacht dat jij laatst hier in de winkel was, maar vond dat je zo raar gekleed was!! En ze had een hele andere uitstraling dan jij (Y dus)!!!
Y. vertelde het een en ander. De winkelier begreep dat hij met de andere (tweeling-)persoon te maken had.
En ik vergeet nog te vertellen dat ik van hun vader ben gescheiden toen ze zo rond de 16 jaar waren.
Hij ging diverse keren vreemd, maar ik kreeg de schuld van de "slechte" relatie.
En later heeft hij nog diverse vriendinnen gekregen.
Eén heeft zelfs gezegd: geen hand, maar een land vol vrouwen kan hij krijgen!
En hij had later een vrouw, die over hem heenliep! Te bazig was.
Ze heeft zelfs Y. als een viswijf uit staan schelden.
Deze vrouw heeft nu een paar jaar geleden zelfmoord gepleegd. Kon het klaarblijkelijk niet aan dat haar man er ook andere vrouwen op na hield.
En nu heeft hij en dochter X. helemaal geen contact meer met mij, dochter Y en mijn zoon en familie.
Moet toch een eenzaam gevoel geven???
Empathie is ver te zoeken bij X.
Je kunt altijd een reactie plaatsen.
Dat doe je door hieronder op opmerkingen te drukken.
3 opmerkingen:
Hallo,
Ik ben zelf één van een tweeling en ben 52 jaar. Sinds een jaar grote problemen met mijn tweelingzuster. Een ding weet ik zeker, ik ben niet jaloers op mijn tweelingzuster, maar ik vrees dat het andersom wel zo is. Ik ben een mensenmens, zoals ik dat noem, ben gescheiden, heb een fantastische dochter, waar ik heel veel van houd en ontzettend trots op ben. Ik kom uit een gezin van 4 meiden, mijn moeder was altijd depressief en mijn vader had geen tijd voor ons. Emotioneel verwaarloosd noemde mijn psychiater het. Ik had in mijn jeugd al mijn gevoelens verdrongen om te overleven. Na een burn out 7 jaar geleden in therapie geweest en sindsdien heb ik het gevoel dat ik leef, want ik voel. Maar dit heeft dus ook een schaduwkant, want mijn gevoelens kunnen de overhand krijgen. Loop nu ook weer bij een psycholoog, omdat het helemaal misgaat tussen mijn tweelingzuster en mij. Ik heb één keer NEE gezegd, en daar kon zij niet mee omgaan. Zij is getrouwd met een rijke man, heeft een groot huis, maar ik zou voor geen 100 miljoen met haar willen ruilen. Zij is vorig jaar voor de tweede keer getrouwd met dezelfde man, die haar in hun eerste huwelijk fysiek mishandeld heeft. Daarnaast vind ik het een grote seksist. Het is het enige waar hij over kan praten. Ik begrijp ook totaal niet wat zij in hem ziet, maar ik respecteer haar keuze, met moeite, dat geef ik eerlijk toe. Voor haar bruiloft moest ik de kleding die ik wilde gaan dragen eerst door haar laten keuren en ik ben daarin mee gegaan, zoals ik waarschijnlijk altijd overal in mee ben gegaan. Mensen om mij heen zeiden wel eens dat zij met hem trouwde om zijn geld, maar dat kon ik niet geloven, want ik was ervan overtuigd dat zij dacht zoals ik, maar ik ben bang dat ik er helemaal naast zat. Sinds ik bij mijn psycholge loop is mij een heleboel duidelijk geworden. Ik was degene die er voor haar was, maar omgekeerd niet. Zij is de koninging en zo wordt zij ook door haar man behandeld. Ik heb afstand van haar genomen, maar heb hier heel veel pijn van gehad. Op een gegeven moment toch weer contact gezocht, dat had ik beter niet kunnen doen, want ik heb alleen maar verwijten naar mijn hoofd gekregen en alles, maar dan alles is mijn schuld. Ik geloofde dit ook, heb alles uitgelegd, maar dat maakte niets uit. Ik merk dat het langzaamaan allemaal tot mij doordringt, maar ik kan of wil het nog niet echt geloven. In geen enkel mailtje een teken van gevoel, terwijl ik altijd weer liet merken dat ik van haar houd. Eerlijk gezegd ben ik bang dat zij narcistische trekken heeft en zolang ik alles deed wat zij wilde (en ik vond ook altijd alles goed) ging het goed, maar door mijn therapie ben ik wel veranderd en ik vrees dat zij daar niet mee om kan gaan. Maar om daardoor mijn tweelingzuster te verliezen, voelt zoiets als een amputatie.Ik weet niet of iemand dit ook heeft meegemaakt. Ik zou er heel graag over willen praten.
Alle reacties of kritiek zijn welkom.
Alvast bedankt.
Groetjes,
Joke
Joke,
Ik wens je sterkte! Probeer je eigen leven te leiden en niet meer met je zus omgaan.
Ze verandert niet meer!
Joke, als je dit leest, hoe gaat het met jou?
Groetjes Truus
Een reactie posten